Er hangt een vis op de gang

“Onze afdeling werd verbouwd en we wilden heel graag dat dit werk er na de verbouwing kwam te hangen. Het heeft een mooie connectie met verpleegkunde. Het is heel erg belangrijk om goed te kunnen observeren, je moet echt leren om een beeld te krijgen van de patiënt, om je in te kunnen voelen.

Als ik kijk naar Drie generaties moet ik altijd lachen om dat jongetje, hij straalt een soort trots uit met dat visje. Hij heeft iets onbevangens, er ligt nog een heel leven voor hem.

In het middelste portret, van Hans Aarsman zelf, zit al wat meer zorg. Hij kijkt een beetje van ‘dit moet ook nog’ en maakt de foto tussen de bedrijven door bij het tandenpoetsen.
Bij Pa heb ik meer de neiging om me af te vragen of ie wel in balans is. Komt ie er wel uit? Wat heeft de toekomst hem nog te bieden? Hoe hij er bij ligt, is een typisch voorbeeld van hoe patiënten er bij kunnen liggen, iedere verpleegkundige zou de neiging hebben om hem te vragen of ie niet liever wat rechter op zou willen zitten.
Het laat een toekomstperspectief zien en tegelijkertijd kijkt het terug, het gaat echt over leven. Ik kijk niet naar deze drieluik in termen van ontwikkeling of achteruitgang. Het laat voor mij zien hoe het echt is, dat ouder worden niet makkelijk is maar dat acceptatie het wel draaglijker maakt.
In ons vak is het heel belangrijk om steeds rekening te houden met wie je tegenover je hebt. Dit werk helpt je dat te herinneren.
Ik ben er echt aan gehecht geraakt. De meest efficiënte route naar mijn werkplek is niet langs deze foto’s maar ik loop er elke dag langs om ze even gezien te hebben.”

Christine Pijnappels, teamleider en waarnemend opleidingsmanager HBO-Verpleegkunde, over Drie generaties van Hans Aarsman